Het is half maart 2020 en ook in ons gezin lijkt hij toegeslagen te zijn. Er vindt geen test plaats, maar de kans is groot dat dit het coronavirus is. Uit voorzorg dus 14 dagen in quarantaine. Het voelt onwerkelijk en nog een beetje ver van mijn bed, zeker als ik mezelf nog zo gezond voel. De neiging te ontkennen, ‘we weten het toch niet zeker’, ‘ik ben nog gezond, ik kan toch zelf nog wel naar buiten’, het komt allemaal langs. Tegelijkertijd dringt de ernst van deze situatie steeds meer tot me door. Ook ik heb thuis te blijven. Dus ook niet even snel een boodschap doen….
En al snel kom ik een stuk in mezelf tegen, wat ik normaal gesproken graag ontwijk: Afhankelijk zijn.
Ik heb namelijk geleerd sterk te zijn, het zelf te kunnen, het zelf te doen. Hulp vragen kwam niet in mijn woordenboek voor. Toegegeven, het is niet de eerste keer dat ik dit stuk in mij heb te onderkennen. En in de afgelopen jaren heb ik al meer geleerd te ontvangen, vooral als mensen uit zichzelf concrete hulp aanbieden. Maar hulp vragen, op een moment dat ik dat nodig heb, dat is wat anders.
Het heeft te maken met iets in mij wat niet tot last wil zijn. Als ik vroeger, in de ogen van anderen, ‘lastig’ was, had dat zo zijn consequenties. Blijkbaar zadelde ik de ander met iets op. Van binnen is de overtuiging ontstaan: Je moet niet tot last zijn. En dit heb ik door de jaren heen meegenomen als een waarheid.
Noodgedwongen ligt de uitdaging tot het doen van een hulpvraag nu weer op mijn bord. Krijg ik de mogelijkheid hiermee in het klein te gaan oefenen: ‘Wil jij vandaag wat boodschappen voor mij doen?’ Ik mag vragen en de ander kan en mag nee zeggen. Ik ontdek: door te ontvangen geef ik de ander de kans om te geven. En ik merk dat mensen dat graag doen. Het is net zo rijk om te geven door te ontvangen als om te ontvangen door te geven.
En hoe is dat met jou ….. Mag jij ‘lastig’ zijn?