Mijn zoon zegt: “Ik ga even daar zitten hoor. Ik blijf hier niet tussen zitten. Wat een kinderachtig gedrag zeg”…… Huh? Au, ik word even bepaald bij de reactie die ik gaf op iets wat mijn man zei. Ik verweerde me naar mijn zoon nog met iets als, nee joh, niks aan de hand, maar als ik eerlijk naar mezelf en hem ben dan was mijn reactie wel degelijk een ‘kinderlijke’ reactie. Voortkomend uit een moment van getriggerd zijn.
Ik geef niet kwetsbaar aan naar mijn man wat de opmerking, die ik als kritisch ervoer, met me doet. Ik vraag ook niet nieuwsgierig naar wat hij me eigenlijk wil zeggen. Nee, ik gooi direct met modder terug. Een van de manieren die ik (onbewust) als kind gevonden heb om met een ‘kritische’ opmerking om te gaan. Weg bij het idee dat ik misschien iets niet goed heb gedaan, dat ik niet oke ben, niet goed genoeg. Juist voor degene die zo belangrijk voor mij is. Weg bij het gevoel van onzekerheid en de pijn die dit met zich meebrengt. Terugkaatsen dus die bal ….. Een patroon welke ik heb meegenomen in mijn volwassen relatie.
In deze ‘corona’tijd, waarin veel onzeker en daardoor mogelijk stressvoller is … In deze tijd, waarin we veelal als partners aan huis gebonden zijn, meer op elkaars lip zitten dan gewoonlijk, zijn dit soort taferelen misschien nog wel sneller een feit. En worden de patronen in hoe we op elkaar reageren nog duidelijker zichtbaar.
Hoe ziet dit patroon er bij jullie uit? En, nog wat dichterbij … wat is jouw aandeel in dit patroon? Durf je, wil je daarnaar kijken?
Veel stellen vinden de weg naar onze praktijkruimte, omdat ze verwijdering ervaren, elkaar zijn kwijtgeraakt. Diep van binnen verlangend naar verbinding. Maar niet weten hoe die weer te vinden. In de praktijkruimte worden de patronen vaak al snel zichtbaar. Soms vliegen de verwijten over en weer. Soms wordt het stil, aan één of zelfs twee kanten. ‘Zelf’ beschermende reacties. Verwijdering treedt op. Echter, de onderliggende pijn is voelbaar…
En zeg nou zelf: Als je geraakt wordt door iets wat je partner wel of niet doet of zegt, is het vaak makkelijker om te verwijten of je terug te trekken, dan om je kwetsbaar op te stellen. Toch?
Twee uitspraken die mij o.a. geholpen hebben anders te leren kijken en handelen. Ik wil je uitnodigen er eens bij stil te staan voor jezelf:
- Achter ieder verwijt schuilt een verlangen of een nog niet (h)erkende behoefte; Wil je eens verder kijken dan het verwijt wat je maakt? Welk verlangen of welke behoefte in jou ligt er onder? En mag die er zijn? Durf je die uit te spreken, kenbaar te maken aan de ander, los van of deze vervuld kan worden.
- Kwetsbaarheid is de lijm van de verbinding; Durf jij te laten zien wat er in je omgaat? Emotioneel eerlijk te zijn? Als jij zichtbaar wordt met alles wat er is, geef je de ander meer van jezelf om mee te kunnen verbinden. Kwetsbaarheid nodigt de ander uit om naast je te komen staan. Het vraagt moed, maar het is waar het herstel kan beginnen.
Mijn zoon houdt me een spiegel voor. Zet me stil. Gelukkig op tijd. Vóór we in onze, inmiddels zo bekende, dialoog belanden, waarin de reactie van de één weer een reactie van de ander oproept etc. En waarbij we, met ons gedrag, elkaar onbewust pijn doen, doordat we op een oude zere plek bij de ander drukken. Het resultaat daarvan is namelijk niet fijn. We voelen ons beiden alleen, niet gezien, niet gehoord en er is voelbare verwijdering. Zover komt het gelukkig nu niet. We weten het tij te keren en er ontstaat ruimte en rust om samen te kijken naar waar het werkelijk om gaat, de ander te horen en te zien. En we hervinden de verbinding.
Makkelijk? Nee, lang niet altijd. Mogelijk? Een volmondig JA, zeker!
NB Verlang je naar een (hernieuwde) veilige verbinding? Merk je dat het lastig is om samen die weg van herstel in te slaan? Schroom niet en zoek iemand die jullie kan begeleiden in dit proces. Weet je ook bij ons van harte welkom!