Mijn zoon zegt: “Ik ga even daar zitten hoor. Ik blijf hier niet tussen zitten. Wat een kinderachtig gedrag zeg”…… Huh? Au, ik word even bepaald bij de reactie die ik gaf op iets wat mijn man zei. Ik verweerde me naar mijn zoon nog met iets als, nee joh, niks aan de hand, maar als ik eerlijk naar mezelf en hem ben dan was mijn reactie wel degelijk een ‘kinderlijke’ reactie. Voortkomend uit een moment van getriggerd zijn.

Het is half maart 2020 en ook in ons gezin lijkt hij toegeslagen te zijn. Er vindt geen test plaats, maar de kans is groot dat dit het coronavirus is. Uit voorzorg dus 14 dagen in quarantaine. Het voelt onwerkelijk en nog een beetje ver van mijn bed, zeker als ik mezelf nog zo gezond voel. De neiging te ontkennen, ‘we weten het toch niet zeker’, ‘ik ben nog gezond, ik kan toch zelf nog wel naar buiten’, het komt allemaal langs. Tegelijkertijd dringt de ernst van deze situatie steeds meer tot me door. Ook ik heb thuis te blijven. Dus ook niet even snel een boodschap doen….

Zo af en toe komt er een vraag op me af, die twee dingen tegelijkertijd in mij oproept: enthousiasme en angst. De vraag gaat dan over iets wat ik nog niet eerder heb gedaan, waar ik nog niet ervaren in ben of me ervaren in voel. Het is dus nog niet vertrouwd voor me. Dat maakt het spannend. Ik heb mezelf namelijk door de jaren heen een hoge lat opgelegd.