Zo af en toe komt er een vraag op me af, die twee dingen tegelijkertijd in mij oproept: enthousiasme en angst. De vraag gaat dan over iets wat ik nog niet eerder heb gedaan, waar ik nog niet ervaren in ben of me ervaren in voel. Het is dus nog niet vertrouwd voor me. Dat maakt het spannend. Ik heb mezelf namelijk door de jaren heen een hoge lat opgelegd.
Allerlei gedachten komen vervolgens langs: Kan ik het wel? Anderen zijn toch veel beter? Gaat het wel aan de verwachtingen voldoen? Ga ík wel voldoen? Is het wel goed genoeg? Ben ík wel goed genoeg? Angst voor oordeel, angst om te falen, angst voor afwijzing.
Tegelijkertijd merk ik ook een enthousiasme opborrelen van binnenuit. Er begint iets te stromen. Jaaa, dit wil ik. Hier ligt mijn verlangen. Hier wil ik bijdragen. Hier wil ik me graag voor inzetten, maar ja ....
Herken je dat? Die tegenstrijdigheid in jezelf? Enthousiasme en tegelijk ook het vergelijk met de ander. De hoge lat die je jezelf op kan leggen, die je vervolgens lam legt....
Lange tijd heb ik me door het laatste laten leiden. Het maakte dat ik me binnen de veilige kaders bewoog, nieuwe uitdagingen vermeed, ervoor wegdook. Alles om ervaringen van beoordeeld worden, falen en afwijzing te voorkomen. Klinkt als een prima reden toch? Lange tijd was dit ook heel oké voor mij.
Tegelijkertijd merkte ik meer en meer dat ik daardoor wegbleef bij mijn verlangens, welke diep van binnen aanwezig waren. Dat ik een deel van wie ik ben verstopte. Dat ik niet tevoorschijn kwam met mijn volle potentieel. Met dat wat God in mij heeft gelegd. Met het vergelijken en leggen van die hoge lat zette ik mezelf vast.
Dit beseffend ben ik gaan kiezen om meer contact te maken met en ruimte te geven aan mijn diepe verlangens. Daarbij had ik mijn angst in de ogen te kijken. Ik ging meer begrijpen en begon zicht te krijgen op wat mijn angst van mij nodig had. Ik leerde erkenning te geven aan alles wat er is: ‘Ja, hier word ik enthousiast van, dit wil ik en ja, iets in mij vindt het ook spannend, en geen wonder...’
Mijn enthousiasme werd groter dan mijn angst. Het maakte dat ik de sprong heb durven wagen. En iedere keer opnieuw durf te maken. Stap voor stap. Heel bewust contact makend met mijn verlangen, waarbij ik mijn angst in de ogen leer kijken met een liefdevolle blik. Mezelf oefenend in mildheid. Lerend onzekerheid te verdragen. Vallend en opstaand. Veerkracht ontwikkelt zich. Vertrouwen groeit. Er komt genieten. Het gaat stromen. Op weg naar voluit leven, met alles wat er is. Geloof mij, het is het waard!