Mijn zoon zegt: “Ik ga even daar zitten hoor. Ik blijf hier niet tussen zitten. Wat een kinderachtig gedrag zeg”…… Huh? Au, ik word even bepaald bij de reactie die ik gaf op iets wat mijn man zei. Ik verweerde me naar mijn zoon nog met iets als, nee joh, niks aan de hand, maar als ik eerlijk naar mezelf en hem ben dan was mijn reactie wel degelijk een ‘kinderlijke’ reactie. Voortkomend uit een moment van getriggerd zijn.

Zo af en toe komt er een vraag op me af, die twee dingen tegelijkertijd in mij oproept: enthousiasme en angst. De vraag gaat dan over iets wat ik nog niet eerder heb gedaan, waar ik nog niet ervaren in ben of me ervaren in voel. Het is dus nog niet vertrouwd voor me. Dat maakt het spannend. Ik heb mezelf namelijk door de jaren heen een hoge lat opgelegd.

Het duurde even voordat ik dat kon zeggen. Ik kan me heel goed zelf redden namelijk en vraag niet snel om hulp. Ik kan heel goed voor een ander zorgen. En ik werk soms hard om gezien te worden of uit angst om fouten te maken. Ik ben namelijk kritisch, vooral naar mezelf. Dit resulteerde vaak in veel stress, veel spanning en veel te weinig zorg voor mezelf.